istanbullite.com

KARS EKİBİ ŞEKİLLENİYOR

Başlangıçta Kars yolculuğunu yalnız  Selçuk Erarslan  arkadaşımla yapmayı planlıyorduk. Selçuk on küsur senedir arkadaşım. 2005 yılında o zaman Gazoz Kapağı adındaki web sitemde’ki yazılar vesilesi ile tanışmıştık. Gazoz Kapağının adı sonraları İstanbullite olarak değişti. Selçuk Avusturya Lisesinden benden beş sınıf küçüğüm, ama ortak yanlarımız o kadar çok ki, bu son on yılda bizi çok yakın akraba gibi yaptı, beraber olunca yediğimiz içtiğimiz su ayrı gitmez, eşlerimiz de tanışır ve iyi arkadaşlık ederler. Selçuk bu yazıdan da anlayacağınız gibi benim İstanbul’da ki sağ kolumdur, ben Amerika’da iken o İstanbul’da gezer, araştırma yapar, fotoğraf çeker ve yazılarıma kaynak sağlar. Kısa İstanbul seyahatlerimde ise bana yoldaşlık eder ve beraber  İstanbulu dere tepe gezeriz.

Araştırmacı yazar Sezai Yazıcı ile internet de nasıl tanıştığımızı ise bu yazının yukarıdaki bölümlerinde ayrıntısı ile anlattım. Kendisi sağ olsun dedemin mezarının bulunmasını gerçekleştiren ve bu projeyi gerçeğe dönüştüren ve yüz yüze tanışmayı beklediğimiz Kars’lı dostumuz.

Zihni Zeren’le Yeniden Tanışmamız

Yolculuğumuz katılacak üçüncü arkadaşım da kardeş kadar yakın birisi, ama onu tam elli yıldır görmedim. Kısaca anlatayım. İstanbullite sitesinde Küçükyalı ile yazdığım, içinde dedem ve dayımdan bahsettiğim bir yazı dolayısı ile bir okurdan bir mail aldım. Zihni adlı okuyucu beni tanıdığını çocukluğunda Küçükyalı da dayımın evinin alt katında onun kiracısı olduklarını yazıyordu. Hafta sonları ben leyli mektepten dayımın evine gelir ve orada kalırdım.

Zihni’nin babası ölünce de Lemi dayım ona bir nevi babalık etmiş aileye çok yardımları olmuştu. Zihni ilave ediyordu, “benim sizin yaşadığınız Columbus kentinde, Ohio State Universitesine giden 19 yaşında bir kızım var. Oraya yeni geldi, milli yüzücü, ful bursla okuyor. Tanışmak isteseniz telefonu ... ”.

Küçük Zihni'yi fizik olarak olmasa da isim olarak hatırlamıştım. İki kız çocuğu yetiştirmiş bir baba olarak tabi Zihni’nin kızı ile hemen ilgilendik ve ilerleyen günlerde Zülal  ailemizin bir ferdi ve bizim bir kızımız gibi oldu. Ailece bu yakınlaşmamızdan  kısa bir zaman sonra da Zihni bana şöyle yazıyordu:

Sevgili Cem abi,

Kısmet olursa ve sizde uygun görürseniz ben de sizinle Karsa gelip, o duyguları sizinle yaşamak istiyorum.

Kars ekibimiz tamamdı. İstanbul’dan Ankara’ya Zihni’nin arabası ile hareket edecek, Selçuğun eşi Beyhan’ı  kardeşine bıraktıktan sonra Anıtkabir’i ziyarete edecek, ertesi sabahta uçakla üçümüz  Kars’a hareket edecektik. Sezai Bey DSI misafirhanesinde bizim için rezervasyon yaptırmıştı.Kars'da ilk gün dedemin mezarını ziyaret edecek, mermer ustası ile konuşarak kabri yeniletmek için anlaşacaktık. Ertesi  iki gün de Kars ve civarını gezecek, Ani harabelerine ve Sarıkamış’a ve belki de sırf görmüş olmak için birkaç saatliğine Gürcistan’a geçecektik.

Türkiye yolculuğunun ilk etabı bizim için hep Chicago’dan başlar. Altı saatlik bir araba yolculuğundan  onra bir gece orada kızımda kalır, oradan direk bir uçakla İstanbul’a uçarız. Gene öyle yapmış, bavulları jeep’e yerleştirmiş ve Chicago’ya dört gün öncesinden  gelmiştik. Eşim Sitare beni bıraktıktan sonra Columbus’a geriye dönecekti.

Yolculuktan üç gün önce bir Pazar akşamı idi . Ailece  evde çoluk çocuk güzel bir yemek yemiş ben de damatla iki kadeh rakı içerek İstanbul’a hazırlık yapmıştım. Yemekten sonra göğüs boşluğumda hazımsızlık benzeri  bir tazyik hissetmeye başladım. Sanki nefesimde hafif bir daralma ve göğüs kafesim de yanlara doğru bir çekme vardı. Yatağa yattıktan sonra aynı rahatsızlık zaman zaman gelip gitmeye başladı. Sonunda bunda bir şey var diyerek gece saat üçte en yakın hastanenin Acil’ine gittik.Yapılan testler ve EKG den sonra doktor “ bir problem gözükmüyor, ama ne olur ne olmaz bu gece seni hastanede tutalım, bir de kan testi yapalım”, dedi.

Verilen ilaçlar, filan, gece oldukça rahat geçti. Ertesi sabah ta Kardiyolog doktor odaya gelince, onun beni muayene edip taburcu edeceğinden emindim. Doktor beklemediğim şekilde yatağımın ucuna oturdu, bana ve Sitare’ye dönerek:

” Kan testinde beklemediğimiz bir sonuç çıktı , kandaki enzime ler hafif bir kalp krizi geçirdiğini işaret ediyor.” dedi.

Bir anda ikimizde dona kalmıştık.

“Peki ne yapacağız şimdi ? “

“Hemen bu sabah kolundaki bir damardan girip anjiyo yapacağız, duruma göre de stent takabiliriz.”

Doktor prosedürü anlatırken kendimi iyi hissetmiyordum, başımı ellerim arasına alıp dizlerime doğru eğildim. Doktorun izahatı bitince:

“Peki her şey iyi giderse Çarşamba günü yola çıkabilirliyim ?”diye sordum.

Dr. Frei’ın cevabı kısa ve kesindi :

“I don’t think so !”

Hastane’de her şey umulduğu gibi güzel geçti. Kalbin arkasındaki çatal şeklinde, yüzde doksan beş oranında kapanan iki damar balonla açılıp stent takıldı ve iki gün sonra da hiç bir şey olmamış gibi hastane den çıktık. Ertesi günde Columbus’a  hiç açılmamış bavullarla beraber geri döndük. İstanbul seyahatini sonbahar’a kadar ertelemek zorunda kalmıştım. Artık gün koymak, detaylı planlama yapmak istemiyordum, ama Kars’a kısmet olursa muhakkak bir gün gene gidecektik. Tek tesellim ben gidememiştim ama, Zihni’nin eşi  Sevinç kardeşimiz Columbus’a kızını ziyarete gelmişti. Onu burada Sitare ile birlikte ağırlayacak İstanbul ve Kars planları yerine Columbus’da yeni gezi planları yapacaktık.