ISTANBULLITE, Nostalgic Writings by an Istanbulite

CAFE ISTANBUL

SARI LACIVERT

LEFTER kUCUKANDONYADIS, SEREF HAS, CAN BARTU OF FENERBAHCE

LEFTER, SEREF HAS, CAN BARTU , CIRCA 1960

Üniversite yıllarımda Ankara Sanat tiyatrosunda, “ Arturo Ui’nin "İnanılmaz Yükselişi “ adlı çok güzel bir oyun seyretmştim. Hitlerin iktidara nasıl yükseldiğini anlatan bu oyunda, baş rolü Genco Erkal oynuyordu. Ben bu sene, ilk yarıyı Fenerbahçenin onbir puan önünde kapayan Besiktaşın tepetaklak gidişini’de “Kartalın Inanılmaz Düşüşü” olarak isimlendiriyorum. Bence başrolüde Mircae Lucescu oynadı. Ama ona sorarsaniz baş oyuncu Cem Papila ve görünmeyen güçler. Tabii, bunlarin hepsi hikaye. Kurt Daum’un yönetimindeki genç Fenerbahçe, bu inanilmaz düşüşden de faydalanarak, çıktı takır takır futbolunu oynadı ve sonunda Şampiyonluk kupasını kucakladı. Bütün Fenerli dostalrımızı yürekten kutluyorum. Şampiyonluğu alın teri ve takım oyunu ile kazandılar. Sari Kanaryanin bu yılki başarısını gazetelerde okuyor ve televizyondan izliyorsunuz. Bunlara ilave etmek bana pek düşmez. Belkide bu konuda biraz gönülsüzüm. Ama isterseniz gelin bir nostaljik yolculuk yapalım ve bir Besiktaşlı‘nın kaleminden, eski Fenerbahçeli futbolcuları konuşalım.

Ben ilk defa Fenerli topçuları bir stadyumda değil, Bostancıda ki bir toprak sahada görmüştüm. Yıl 1958 idi ve ben kardeşim Cenanla birlikte , yaz tatilimizi geçirdiğimiz Bostancıda, bu toprak sahaya her hafta sonu koşuyor, Fenerli Beşiktaşlı, Galatasaylı yıldızların, gazozuna yaptığı maçları büyük bir hayranlıkla izliyorduk. Bu yıllar futbolun , amatör ruhla oynandığı yıllardı. Istanbul liginin kalbur üstü oyuncuları karma takımlar yaparlar ve bir tarafta “ Ada” takımı , diğer tarafta “Kadiköy” yada “Istanbul” takımı, kıyasıya kapışırlardı. Fenerbahçenin unutulmaz yıldızı Lefter Büyükadada oturduğundan, hep Adanın kaptanlığını yapardı.

Lefter Kuçük Andonyadis. Ne oyuncuydu o ! Genç nesiller için benzetmek gerekise: en yakınına gelebilecek olan Hagi olabilir. Boy bos olarak belki Hagiden bile küçük. Bir çalim, frikik ve penaltı uzmanı. Penaltıyı gole çevirme oranı yüzde doksan dokuz idi. Ver Lefter’e yazsın Defter’e. Nice takımına Nice’de attığı penaltı golünü radyodan dinlemiştim. Rahmetli Sulhi Garan anlatıyordu. Maçın son dakikası idi ve Fener 2-0 mağluptu. Bir gol, tarafsız sahada üçüncü maçi getirecekti. Kalede kedi kaleci Lamia. Lefter vuruyor ve Sulhi Garan avazı çıktığı kadar bağırıyor: GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL.

Can Bartu’yu Bostancıda değil, Italyaya transferinden önce son maçında Mithatpaşa’da seyrettim. Bir futbol virtüozü yada cambazı. Milimetrik paslar, zarif çalımlar ve oyun görüşü. Ya, birde bir sol ayak’ ki, sanki bir tenis raketi mübarek. Bir Csepel Vasaş maçında Lefter’i küçük düşürücü bir hareket yapıyor rakip oyuncu. Can alıyor topu , devamlı bu Macarın üzerine gidiyor. Basıyor, çalımı, basıyor çalımı. Adam; yerden yere, rezil oluyor. Can, Fierontina’nın mor menekşelerinin kalbini, Fatih Terimden kırk seneönce kazandı. Ondan sonrada uzun yıllar Lazio’da oynadı ve sonunda “Sinyor” Fenere geri döndü. Size bir trivia sorusu; Türkiyede hem futbolda hemde basketbolde milli olan tek sporcu kimdir. Cevap: Bartu.

Bostancı sahasında gördüğüm diğer Fenerbahçelilere gelince; Kalede Şükrü Ersoy, Turgayla birlikte Milli Takimin kalecisi. Bek’te “ Mehmetçik “ Basri (Dirimlili). Haf’ta kaptanlardan “Sarı” Naci, Şeref Has. Forvette Mikro Mustafa ( Kornerden atıyor Kereta),” ve Puskaş Ergun”. O zamanlar Fenerbahceyi iki senede bir , değişerek çalıstıran iki antrenör : Ikiside Macar : Ignace Molnar ve Szekelly
Daha ileriki yillarda kaleci Özcan Arkoç (Uçan Manda), santrafor Nedim ve Yılmaz. Bütün bunlar 1960 lara damgasını vuran Fenerliler. O zamanlar milli lig maçları, Mithatpaşa (Dolmabahçe, Inönü ) stadyumunda oynanır ve üç büyük takımın taraftarlarıda kapalı tribünde yanyana kardeşce maç seyrederlerdi. Fotografçılar koca koca flaşlarını kale arkasındaki göğüs hizasina kadar gelen derin bir siperin içinden patlatırlardı. O devirlerde yeni açık‘a "gazhane", top toplayıcıya "iki buçukluk", yer altındaki seyirciye "duhuliyeci" denirdi. Şimdiki Fenerbahçe stadyumu da en fazla beşbin kişilik köhne bir antreman sahası idi, aynen Besiktasin Şeref ve Galatasray’ın Ali Sami Yen’i gibi.

Ama beni en çok etkileyen, Bostancıdaki coğu Fenerli olan o amatör ruhlu futbolcular ve gazozuna yapılan o güzel maçlar olmuştur.
Fenerbahcelilerin Şampiyonlugu Kutlu Olsun.

Cem Özmeral
1 Mayıs 2004
Columbus, Ohio

FENERBAHÇE NOSTALJİSİ