istanbullite.com

Neşet Suyu tesisleri  II Mahmut Bendinden sonraki durağımız, Belgrad ormanlarının tam ortasında, içinde sekiz kilometrelik koşu parkuru olan bir mesire yeri ve spor alanı. Bahçeköy istikametinden üç kilometre kadar içeride. Belgrad ormanlarının ismi nereden geliyor acaba diye ortaya bir soru atıyorum.

Ziya:

“Kanuni Sultan Süleyman Belgrad seferinden döndüğü zaman İbrahim Paşaya emir vermiş oradan getirdikleri esirleri buraya yerleştirilmişler. Buradaki köy on dokuzuncu yüzyılın sonuna kadarda  süre gelmiş,  doksan üç harbinden sonrada onlarda Balkanlardan gelen göçmenler gibi onlarda  sağa sola dağılmışlar. Belgrad ormanları tam altı bin hektarlık ormanlık bir alanı kapsıyor ve içinde her türlü yabani av hayvanları yaşıyor. Buradaki bitki örtüsü ve tüm hayvanlar koruma altında. Bugün görebilecekmiyiz bilmem ama kesme taştan yapılmış diğer iki büyük bent: Valide ve Topuzlu Bentleri de bu Ormanın içinde.”

Biz böyle konuşurken Süleyman arabayı Neşet suyu tesislerinin giriş kapısındaki oto parkına park etti. II mahmut bendinde tek araba bizdik ama burada yirmiye yakın araba var.

Park alanının bir ucunda küçük bir tahta dam altında köy ürünleri pazarı var. Türkiyede manavların bolluğu ve güzelliği alışagelmiş bir şey, ama bu küçük derme çatma tezgah Amerika’da çokça gördüğüm “Farmers Market”leri anımsattı bana. Lakin, sebze ve meyva çeşitleri kıyas kabul etmez bir zenginlikte: Domates, biber ,patlıcan, yeşil fasulye, üzüm, mandalina, erik, kestane ve nar. Üzerlerinde spor kıyafetleri olan gencecik insanlar çocuklarının elinden tutmuş alışveriş ediyorlar. Köy  manavını geçip kapıya doğru yürüyoruz, ağaçlardan yapılmış giriş kapısının yanında kiralık bisikletler sıra sıra dizilmiş müşteri bekliyor. Hemen yanındaki levhada Bisiklet Parkurları ve mesafeleri sıralanmış:

Falih Rıfkı Atay Parkuru 1,3 km

Kömürcü Parkuru  3 Km

Kurt Kemeri 4,8

İster istemez Columbusdaki küçük kızım Esra ve nişanlısı Scott’ı düşünüyorum, ikiside bisikletçi, kimbilir burada olsalar ne kadar severlerdi  burayı.

Eskiden Galata Köprüsünün girişine bayramlarda koca bir tak kurulur ve yapraklarla süslenirmiş. Neşet Suyu Natura Parkının giriş kapısı da bana bu takları hatırlattı .“İçeri girer girmez gizemli bambaşka bir dünyadasınız sanki. İki yanınızda gök yüzüne uzanan gövdeleri benekli ince ince ağaçlar sarı- kahve yapraklarını parkın her yerine sere serpe dökmüşler.  Sağ tarafınızda çevre ile uyumlu renkte eksersiz aletleri ve bunların üstünde erkekli kızlı spor yapan gençler. Biraz ilerimizde çocuk bahçesinin önünde gri eşofmanlı sarışın genç bir kadın ipinden tuttuğu  kurt köpeğini, bir çiftin küçük çocuklarına sevdiriyor.

Üzerinde yürüdüğümüz koşu yolu bakıra çalan bir mor renkte . Karşımıza üç musluklu bir eski çeşme çıkıyor. Suyu gürül gürül akan bir memba suyu: Akdağlar Çeşmesi. Kurnadan aşağıya akan su yosundan bir yol yapmış yerdeki sarı yaprakların içine içine. Ağaçların diplerinde, gene o mor kır çiçekleri.

Ayağımda lastik spor ayakkabıları var, yürürken hiç zorluk çekmiyorum, ayaklarım sanki üzerinde yürüdüğüm kırmızı renkli topraktan güç alıyor. “Bu yoldaki toprakmı, taşmı ne güzel şey, ne acaba ?”diyorum.

Cengizle ikimizin ortasında yürüyen Ziya:

“Biliyorsunuz sentetik maddelerden yapılan koşu pistleri atletlerin hızlarını artırmaya yaradı ama uzun vadede  müzmin sakatlıklara neden oluyor. Tartan pistler çıkmadan önce koşu parkları kiremit tozundan yapılırmış. Bizim çocukluğumuzdaki tenis kortlarıda öyle değilmiydi? Bu koşu ve yürüyüş parkuru da kiremit tozundan yapılmış, natürel pist  bacaklara, dizlere, ayaklara şifa.”

diyor.

Yirmi dakika kadar yürüdükten sonra geriye dönmeye karar veriyoruz. Yanımızdan eşofmanlı, şortlu koşan gençler geçiyor. Bizimkisi spor değil, tırıs tırıs bir yürüyüş. Ziya’da beyaz gömlek, kırçıllı gri bir ceket, Cengiz siyahlar içinde üzerinde mont, bende ise köy ağası gibi bir safari yeleği. Konuşa konuşa yürüyoruz, şike olayları siyaset v.s. Hani filimlerde olur Mafia liderleri kimseye görünmemek için gizlice alakasız bir yerde konuşmak için buluşurlar ya, bizimkide ona benziyor işte.

Biz yürüyüşümüzü tamamlayıp arabaya döndüğümüzde vakit ikindiyi geçmiş, karınlarda artık guruldamaya başlamıştı. Cengiz “ İsteseniz göreceklerimizin çoğunu gördük, bir yere gidip bir şeyler yiyelim”  dedi. Teklifi herkes olumlu karşıladı, benim kafamda bu civardaki mangal kebap yada pide filan satan yerler var. Cengiz ise her zamanki gibi büyük düşünüyordu ve Süleyman’a : “Biz gene Boğaz’a  vuralım sen bizi Yeniköy’e bir çekiver hele” dedi.

Aleko’ nun yeri Yeniköyde deniz kenarında, önüne motorların yanaştığı,  masalarında akşamları yediye kadar yer bulunan ama sekizden sonra eski futbolcusundan sanatçısına, ünlülerin tüm masaları rezerve ettiği butik bir balık lokantası. Bundan iki yıl önce Cengiz müdavimi olduğu bu lokantaya beni getirmiş, eski günleri anarak güzel bir akşam geçirmiştik. O akşam Cengiz bana:  “Bak Cem, Boğaz neden bu kadar sevilir biliyormusun? ” diye sormuş ve devam etmişti. “Buradan bakınca önünde deniz ama hemen karşında ışıl ışıl evler, Anadolu tarafından da bakınca aynı şey. Aradaki denize rağmen karşı kıyının bu kadar yakın olduğunu hissetmek insana bir güven duygusu veriyor.”

Cengiz haklıydı,  üç arkadaş deniz kenarında bir masaya oturduk yemek siparişini verip yanımızdaki iskeleden kalkan ve karşı yakaya müşteri taşıyan motorları seyrettik bir süre. Bazen Karadenizden gelen tankerler geçti önümüzden, martılar suya dalıp dalıp balık avlıyorlardı. Sanki üç buğutlu bir filim seyrediyorduk. Böyle bir sahnenin, böyle bir keyifin benzeri acaba varmıydı dünyada .

Önce birkaç meze geldi masaya: taze beyaz peynir, mis kokulu topatan kavunu, salamura edilmiş siyah zeytin, kırmızı soğanlı takoz lekarda ve patlıcan salatası. Sonra’ da yeşil kıvırcık salata ve tavada kızarmış dilim dilim palamutlar. Tahmin etmişsinizdir, akşam üstü bile daha olmamıştı ama, bütün bunların yanında bira yada cola içecek halimiz yoktu. Cengiz masaya servis yapan beyaz ceketli şef garsona usulca: ” sen bize birde ufak yeşil getir “diye fısıldadı. Birer yudum aldık yeşilden, “Oh be hayat ne kadar güzeldi”.

Yemekten sonra arkadaşlar beni Levent’deki metrobüs durağına getirdiler burada teker teker vedalaştık ve Cengiz’e teşekkür ederek ayrıldık birbirimizden. Kimbilir birbirimizi bir daha ne zaman görecektik?

Cem Özmeral

17 Ocak, 2012

Dublin, Ohio